All you need is love

Groot was het nieuws. Diederick Samson gaat scheiden! Mijn buurvrouw kwam euforisch aanwandelen met haar handen onwennig friemelend voor zich. ‘Heb je het al gehoord? Samson gaat scheiden!’ Met mijn fiets nog in mijn hand sta ik voor de schuurdeur. Ik frons een keer met mijn linker wenkbrauw richting mijn buurvrouw. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Ik vind het onwaardig om Samsom’s scheiding groot in het nieuws te brengen. Het is wat optimistisch, maar ik zou toch graag zien dat zijn kinderen over 5 jaar ander groot nieuws de media in brengen “Kinderen Samson goed terechtgekomen ondanks scheiding”. Mijn buurvrouw staat me nog steeds vreemd aan te kijken, wachtend totdat ik een zinnig antwoord geef. Even twijfel ik. Nee, ik zeg het niet.

Ik denk aan alle echtscheidingen in mijn omgeving. De ene nog gênanter dan de ander. Vulgaire scheldpartijen, afluisterpraktijken, sms’jes vol scheldkanonnades, spammails … Verdere toelichting is niet nodig denk ik. In mijn 21-jarige bestaan heb ik vele uitbundige bruiloften meegemaakt. In vreselijk zoete roze jurkjes paraderend over het balkon van het gemeentehuis. Ijsberend wachten tot dat je je handje vol rijst over de bruid kan gooien en zij haar rijstkorrels proestend uit haar mond grist. En dan die eeuwig durende kerkdienst, zittend op keiharde houten bankjes zonder kussens. De vloeiende tranen van het bruidspaar. Kiezend voor een leven, lang en gelukkig met elkaar. Om vervolgens een paar jaar later met hem snikkend nachtenlang in een grauw café op de hoek van de straat zijn huwelijksgal aan te horen. Het enige lichtpuntje wat er nog scheen in zijn leven was de lantaarnpaal die zijn licht gedempt over de eenzame weg scheen.

Wat doen mensen die ooit vurig het bed hebben gedeeld, elkaar aan? Waarom hebben sommige exen nog maar één doel: het slopen van de ander? Hij of zij moet kapot, stuk, psychisch verwoest, failliet, op sterven na dood. Ik kijk er telkens met verbazing naar.

Net als mijn buurvrouw. Ik kijk er met verbazing naar. ‘Buurvrouw, weet u?’, vervolg ik als ze me achterna is gelopen. ‘Weet u wat het geheim is van een goede scheiding?’ Ze kijkt me vragend aan. Weloverwogen laat ik de vijf woorden over mijn lippen glijden. ‘All you need is love’.

Hormoonbommen op stiletto’s

Gisteren ben ik ‘een beetje dom’ geweest. “Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden”, zei mijn moeder altijd in volle overtuiging. Tot gisteren had ik geen enkel idee wat ze hiermee bedoelde. Jammer weer dat ik daarachter moet komen door 5 ontvelde blaren op 10 vierkante centimeter. Met jaloerse blik kijk ik dan ook altijd naar de modellen van Victoria’s Secret die op sky-high stiletto’s over de catwalk paraderen alsof het niks is. Ik wilde dat ik het ook kon.

Ik ben dol op mijn sneakers en slippers, ik koester mijn schattige ballerina’s maar echt ondersteboven word ik pas van een super vrouwelijke stiletto. Als jonge puber zag ik mijn wereld opengaan; hoe ik met mijn stiletto’s de wereld zou ontdekken. Hoe ik scheefliggende stoeptegels zou overtreffen en klinkers zou verbieden in vrouw-vriendelijke straten. Maar de wereld van de tegenwoordige vrouw ziet er toch een stuk kleiner uit op hakken. Hooguit 500 meter; van de supermarkt er weer terug. Overigens is mijn lichaam ook niet geschapen voor hakken. Met mijn 1.85 meter voel ik me meer een grote vriendelijke reus dan een aantrekkelijke, jonge vrouw.

Toch zou ik menig stiletto niet willen ruilen voor Uggs. Je kent ze wel, van die ‘buiten-loop-sloffen’. Vrouwen in dat spul lopen letterlijk naast hun schoenen. Of naast hun zolen, eigenlijk. Ik lach me helemaal kapot als ik een kudde overstekend vee zie lopen op die dingen. Uggs moeten worden uitgeroeid. Op de harde manier. Iedereen die Uggs draait; opsluiten! Maar helaas, de Uggs gaan niet dood, ze zijn springlevend, dominant aanwezig tussen elk groepje vrouwen. Hoog gehakte muiltjes zullen een einde moeten maken aan onze Hollandse winters. Vrouwelijk volk; voel u geroepen!

Hakken maken en kraken de vrouw. Zorgen voor ellendige blaren, hielwondjes, samengeperste tenen, knelle bandjes en nog tal van andere kwellingen die ik u als man zal besparen. Want als man ziet u natuurlijk alleen de betere dingen van onze vrouwelijke killer heels. Ze maken benen langer, spannen kuit,- en bilspieren aan, welven de rug, drukken borsten naar voren en zorgen voor een flinke dosis testosteron bij onze mannelijke tegenspelers. Hakken dwingen ons vrouwen tot een uitdagend loopje met korte, harde pasjes. Wie, zoals ik, geen talent heeft, kan beter onder de 5 centimeter blijven. Want niets is onaantrekkelijker dan met een lijdende blik op hoge hakken strompelen, als je het mij vraagt.

Schoenen hebben effect op je uitstraling. Er bestaat geen beter medicijn voor een futloos en onaantrekkelijk gevoel dan het aantrekken van een paar sexy stiletto’s met een vrolijk hakje. Door er aantrekkelijk bij te lopen, kun je als vrouw slim gebruikmaken van het feit dat mannen meer seks willen dan vrouwen en dus permanent seksueel gefrustreerd zijn. Als zij dan een kort rokje met een hoog hakje zien zijn ze zo met seks bezig dat je van alles gedaan krijgt. Hij wil iets van jou. Macht ligt voor het oprapen.

Laten we daarom als vrouwen ons allemaal hijsen in sky-high heels. En na een wandeltocht van 2 kilometer onze lieve mannen verdrietig toespreken om een heerlijke voet-massage met uitloop tot rug en schouders. Ik ben voor!

Girls, we run the world!

De laatste tijd irriteer ik me nogal aan de wijze waarop media omgaan met het beeld van de vrouw. De gemiddelde vrouw is niet tevreden met haar lichaam tenzij ze op een net glad geslepen tandenstoker lijkt. En dat terwijl ik serieus gruwel van de vrouwen zonder enige vorm van borsten, billen of buikvetjes. De vrouwen waarbij de ribben opmerkelijker zijn dan de twee bobbels die er normaal gesproken boven horen te zitten. Nu ben ik zeker niet van mening dat elke vrouw een voorgevel moet hebben a lá Himalaya-gebergte, maar een platgereden tandenstoker is ook niet iets waar we trots mee willen paraderen, toch?

Geregeld zie ik foto’s langskomen van meisjes met Cup -(min!)AAA en met kindermaatje 156. Waarna ik mijn buik, billen en borsten nog maar eens trots vastpak en toespreek. Even wat weeg,- en meetwerk en ik weet weer dat ik pas tussen het rijtje van vrouwen met standaardmaatje 38/40.  Degene die heeft bedacht dat eng dun mooi was moet vast ondersteboven van de trap gevallen zijn.

Wat ben ik trots op mijn zelfgekweekte vetjes op plaatsen waar ik ze ook liever niet in die mate had gehad. Het maandelijkse hormonencircus maakt dat het voor ons vrouwen niet makkelijker wordt. Aan de zware verplichting om in 5 dagen tijd 15 repen ultra-pure-chocolade en 3 zakken zwaar zoute drop achterover te slaan, is niet altijd een pretje. Om dan maar te zwijgen over het gevoel van een bonk afstervend baarmoederslijmvlies dat naar buiten wordt geperst. Nope, wij vrouwen hebben het niet makkelijk.

Toch denk ik niet dat ik een man had willen zijn. Constant lopen met een lubberig ding tussen je benen en nadenken hoe je op je fiets stapt om niet getuige te zijn van een sopranen-stem, is niet mijn ding denk ik. Liever paradeer ik rond met een paar bobbels die niet voldoen aan mijn schoonheidsideaal en trotseer ik de meest smalle broeken met mijn brede heupen. Verschuil je daarom niet langer achter die achterlijk dunne lantaarnpalen, maar laat je zien; we run the world!

Mijn lieve, kleine, slaperige nijlpaard

Slapen is mijn grootste hobby. Zeg maar gerust, veruit mijn grootste hobby. Languit gestrekt op mijn favoriete doorgelegen matras met een groot zacht kussen erboven. Heerlijk ontspannend niets doen. Alhoewel, dat niets doen is natuurlijk niet per definitie zo. Maar laten we het voor het gemak op ‘niets doen’ houden.

Vannacht werd dat ‘niets doen’ ineens bruut onderbroken door iets wat ik niet bij naam kan noemen. Als het überhaupt een naam heeft. Met mijn deken over mijn hoofd produceerde mijn mond geluiden die meer weg hadden van een drachtige nijlpaard dan van een 21-jarige slaapkop. En geloof me, de geluiden werden steeds gekker. Van een zielig gesnik tot een waar gebrul. Tot voor kort wist ik niet eens dat ik kon brullen…

Dus daar lag ik dan. Om 04:23 klaarwakker en beduusd over wat er zonet gebeurd was. Met mijn gedachten nog enigszins verzonken besefte ik maar al te goed dat ik net gedroomd had. Gedroomd, zoals vele mensen dat elke nacht doen. Normaal gesproken hou ik wel van een nachtelijke portie dromen, als ik het me later nog kan herinneren tenminste. Maar mochten alle dromen die ik verzin werkelijkheid worden, dan zou mijn leven per direct ondraaglijk worden. Ik ga niet in details treden, maar het schaamrood trekt me al naar mijn kaken bij het idee.

Enfin, het gebrul van afgelopen nacht houdt mij nog steeds weg van enige rust. Het witte plafond lijkt steeds dichter bij te komen, net als de blauwe muur waar ik stijf tegen aan lig. De dekens alweer 30 centimeter lager. Een nieuwe poging tot brullen onder mijn dekens lijkt me nou niet het meest opwindende voor de prachtige man die naast me ligt. Het schijnt zo te zijn dat dromen niet volledig onlogische hersenspinsels zijn, die enkel en alleen ‘ter opvulling’ van onze slaap dienen. Er zijn zelfs mensen die roepen dat dromen noodzakelijk is voor je lichamelijke en geestelijke welzijn.

Nou, leg mij dan nog maar eens uit wat die drachtige nijlpaard met mijn geestelijke, dan wel lichamelijke welzijn te maken heeft. Voordat ik mezelf dramatisch ga kleineren door vergelijkingen te trekken tussen mij en een drachtige nijlpaard, wacht ik geduldig af tot de tijd dat we dromen kunnen opnemen. Tot die tijd zeg ik: slaap lekker!

Jeugdsentiment tijdens mijn vrije dagen

Lang leve de lente. Sinds vanochtend ben ik aanschouwend bioloog van een bonte pestvogel. Wellicht dat je er nog niet eerder van hebt gehoord. Geen zorgen, deze vogel kent jou eerder dan jij hem. Een klein treiterend vogeltje met een sadistisch fluitje. Zelfs Jan Wolkers had er geen problemen mee om dit vogeltje over te slaan in zijn vogel-database. Jan wist vast ook wel wat er aan zat te komen. Niet vaak heb ik van die ingevingen, maar ineens begrijp ik hoe ‘t beessie aan zijn naam komt. De naam van de vogel zegt genoeg over zijn ontdekking…

Mijn raamkozijn dient ineens voor andere doeleinden dan ik zelf in gedachten had. Moeder vogel geeft haar piepende jongen vliegles vanuit mijn kozijn, vergeet tijdens het vliegen dat mijn raam óók uit glas bestaat en paradeert vervolgens op mijn vensterbank met haar roze, krioelende hapjes. Smullen joh! Ik had meteen geen trek meer.

Dus daar zit ik dan. Met op mijn bureau liggend een verrekijker, broodkorstjes en een vogelvriendelijk valletje. Om de vogel mee af te schrikken natuurlijk. Ik ben niet van plan om de vogel te vangen, neee! En die broodkorstjes zijn voor de sier, om mijn vogelvriendelijke kamer mee te decoreren. Die vogel wil mijn broodkorstjes vast niet. Hij heeft genoeg aan zijn eigen wormige hapje inclusief lekkere zandkorrels en grassprietjes. Hmmm..!

Ik in mijn naïviteit maar denken dat vogels lief en teder zijn, centraal staan in de zonnige lente met een strak blauwe hemel. Vader Pestkop ontkrachtte dit vanochtend zoals alleen hij dit kan ontkrachtten. Mijn buurman heeft een haan als wekker, nou.. Ik heb meneer Vulgair voor in de vroege ochtendgloren. Alleen doet deze beste man dat wel in zijn eigen stijl. Een aanpak die ik tot op heden niet waardeer. Waar mevrouw Vink en meneer Kwartel dit op een subtiele wijze doen, doet meneer Barbaar dit via bruut getik op mijn raam. Alsoffie dan ineens wél begrijpt dat er glas in mijn raam zit…

Gelukkig geprezen dat mijn dak niet van glas is. Ik kan me herinneren dat Kabouter Plop daar wel anders over dacht in zijn zelf gecomponeerde liedje “Er zit een gat in m’n dak”. Tijdens mijn jeugd vond ik ‘t prachtig. Lachen dat kabouter Plop een gat in zijn dak had. Wat was ik laaiend enthousiast. Altijd gemakkelijk hé, lachen om andermans brokken. Om maar een citaat te pakken uit dit vocabulaire hoogstandje:  “er was een gat en het was heel groot, lalalalalala. En door dat gat viel er een noot, lalalalalala. Daarna viel er een tak op mij, lalalalalala. En ook een heel groot vogelei…” Om maar te zwijgen over de verdere toedracht van dit liedje…

Anyway: Ik zeg prijs de HEER voor het mooie geschenk wat natuur heet. Voor de mooie dieren, voor de mooie planten, voor het –niet altijd even mooie- weer. Voor de mens die het vogelnestje laat zitten op de meest irritante plek waar het zich momenteel begeeft. Ik denk meteen dat ik de spreuk: ‘In mei leggen alle vogels een ei’, wijzig in ‘huub, huub, barbatruc’! Het is tenslotte april en de kleine Pestertjes krijgen al vliegles. Dus wees eens eerlijk, voor onze jaren ’90 generatie klinkt dat veel leuker toch? De volgende keer dat je vol verwachting kijkt naar een aflevering Barbapapa, kijk dan ook eens naar buiten. De wereld is mooi!

Nationaal amusement

Trouw zit ik elke zondagavond net zoals 4 miljoen andere landgenoten te zondigen voor de buis. Volledig tegen mijn principes in geniet ik meer dan ooit van koeienpoep, tractors en onverstaanbare plattelandsbewoners. Zeker is dat deze wekelijkse love-storie niet romantischer is dan een gemiddelde ‘little house on the prairie’-aflevering, maar toch boeit het me. Deze foute datingshow herinnert mij eraan waarom ik nooit standaard clichés heb gebruikt tijdens mijn kortstondige verkeringsexperimenten in mijn puberteit.

Vanaf de eerste aflevering denkt heel Nederland al te weten welke blonde stoot de nieuwe vriendin wordt van deze schijnbaar romantische boeren. Bij uitstek worden niet alleen jonge dames gezocht voor deze wat rimpelige plattelandsbewoners, ook een levensechte homo-boer maakt deel uit van deze regelrechte kijkcijfer hit. Genoeg drama in de koeienstal dus.

Starend naar het tussentijdse reclameblok realiseer ik me hoe het moet zijn om als boer met je snufferd voor de camera te staan. Je boerderij wordt ineens bemand door drie rusteloze vrouwen, je badkamer staat vol crèmepjes, spraytjes en poedertjes en je koeien produceren in het bijzijn van de vrouwen aanzienlijk meer testosteron dan melk.

Dus daar zit ik dan. In de ban van de vrouw-zoekende boeren die zich elke week weer pijnlijk de fout in laten gaan. Heerlijk, oordelen over mensen die je toch niet kent. Vroeger was dat wel anders. Heel het jaar lief zijn, voordat de Sint naar Nederland kwam. Nationaal amusement, die ongemakkelijke stiltes op schoot van de Sint. Ik dacht dat de alles-maar-toch-niets-zeggende ‘ehhs’en ‘aahs’ vooral onder kids voorkwamen, maar deze boeren zijn veel beter in het ongemakkelijk praten dan ik.

Gelukkig weten we allemaal dat de Sint nooit iemand mee naar Spanje zou nemen. In tegenstelling tot de boeren, die nemen meteen 3 (!!) vrouwen mee naar huis. Waar de boeren niet kunnen wachten tot het uiteindelijke oordeel, kan ik niet wachten tot 5 december. Een traditie getrouw spektakel vol zoetigheid, pepernoten en een presentje van de Sint; alle seizoenen Boer Zoekt Vrouw op DVD! 😉

Staken voor een beter CAO

Mijn arme voeten. Gisteren op de BDBV geweest. Terecht vraag je je af wat deze bijzondere lettercombinatie betekent. Het impliceert in geen geval iets met Burger Debatteert Boven Verantwoording, of Bijzondere Dienst Belasting Vordering. Nee, wellicht dat dhr. Rouvoet deze wijze letters achter elkaar heeft geplakt om het tot een leuke rijmachtige brei te vormen. Deze letters staan namelijk voor Bestuurders-Dag Bestuurders-Vereniging. Tot op heden ben ik er niet achter waarom je een Bestuurders-Dag zou organiseren zonder Bestuurders-Vereniging. Lijkt mij, maar wie ben ik, dat je een Bestuurders-Vereniging nodig hebt, voor een Bestuurders-Dag te organiseren is. In ieder geval heeft het iets weg van een familiair congres. Wellicht met een iets te hoog broeder-zuster gehalte.

Al was de vertoning van Tweede Kamer fractievoorzitter dhr. Slob tijdens deze BDBV toch ook op zijn minst bloeddruk verhogend te noemen. Daar stond hij dan, 2 meter voor mijn neus met zijn perfect gekamde grijze haren en groene ogen mijn kant op gericht, ik zenuwachtig aan mijn bloesje trekkerig, het zweet klotsend onder mijn oksels. Ik probeerde met hem te praten, maar het ging niet! Mijn trillende stembanden, klamme handen en knikkende knieën stalen de show. Mijn rode en witte bloedplaatjes bleken ineens gefuseerd, mijn cellen waren niet meer dan een stelletje trampoline springende kikkerdrillen in mijn lijf. En alles wat ik dacht was; Arieeee! Arieeee!! Arieee jonge, wat goed om u te zien! Of, misschien had ik moeten zeggen; Ariee, kent u me nog? Wat trouwens imbeciel zou zijn, want waar zou hij me van moeten kennen. Of, misschien had ik gewoon moeten vragen om zijn handtekening. En een foto! Voor boven mijn bed…

Op weg naar een betere samenleving, met christelijke waarden en normen, zo luidde het centrale thema. Vol variabele workshops en lezingen van bekende en minder bekende fractieleden. Grote onderwerpen op deze enige echt BDBV waren natuurlijk de omstreden bezuinigingen, onze nieuwe partijvoorzitster Janneke Louisa en de (toekomstige) val van het kabinet. Al is dat laatste net zo omstreden als het eerste, als je het mij vraagt. Ondertussen liep de catering (o.a. ik!) de voeten uit het lijf. Waar dhr. Slob en dhr. Voordewind een mooie lezing gaven over de Wet Werken naar Vermogen, stond ik mijn pijnlijke, opgesloten voetjes liefkozende woordjes toe te spreken..

Na deze 10 uur durende werkdag bleek ik niet alleen mijn hersens te hebben overspoeld met informatie over de AWBZ en over de gemeenteraadsverkiezingen van 2014, ook mijn zweetklieren en mijn voeten bleken ineens meer te eisen dan mijn uurloon waard was.

Ik ga gewoon een rechtvaardiger cao vragen! Mijn voeten staken voor een beter cao. Zal dat wat zijn? Ik blijf gewoon op mijn plekkie zitten, doe mijn ding en kan meteen de theorie inzetten over de Wet Werken naar Vermogen. Welk vermogen? Het vermogen om te blijven zitten voor mijn bureau van 9 tot 5. Ik begrijp ineens waar kantoorwerk vandaan komt. Kantoormensen zijn mensen die non-stop actie voeren voor een rechtvaardiger cao! Vanaf vandaag ben ik één van hen; ik stem voor!