Afgelopen dinsdag was het mijn D-day, P-day en B-day. En nee, dit laatste impliceert niet dat ik mijn 22e verjaardag aan het vieren was. Dinsdag leek even de hemel dichterbij te komen. Ondanks dat ik er achter ben gekomen dat grote steden niets voor mij zijn. Zoals mijn vader altijd erg wijs zegt: “Je hebt een oriëntatie van een pot pindakaas”! En ja, die beste man bleek daar nog eens gelijk in te krijgen ook. De trams die voorbij raasden waren voor mij wereldvreemd. Waar andere medestudenten op stage gaan naar Thailand, China of Moldavië, ging ik naar Den Haag. En ik geloof niet dat ik een minder uitdagende stage heb, in tegendeel zelfs.
Dus, daar stond ik dan. Als een wereldvreemde burger midden op het Binnenhof, na een regenachtige wandeltocht langs alle Haagse hoogstandjes. Mijn pindakaas oriëntatie heeft mij niet alleen gevoelsmatig 5 km om laten lopen op naaldhakken met vervelende scheef liggende klinkers als ondergrond (met alle beschamende gevolgen van dien…), nee mijn oriëntatie vond het ook vooral erg amusant om mij via de verkeerde ingang van het Binnenhof vrolijk binnen te laten wandelen. Dit resulteerde in een doorzoeking wat te vergelijken is als die van de Schiphol douane. Tas, jas en lichaam werden gecontroleerd op crimineel gerelateerde dingen. Het verbaasde me dat ik als wereldvreemde burger geen reisvisum nodig had voor Den Haag. Anders achtte ik de kans groot dat ik deze ook nog had moeten laten zien.
Meneer de beveiliger veronderstelde de kans klein dat ik met mijn 6 boterhammen en blarenpleisters een aanslag zou plegen, dus ik kreeg groen licht om door te lopen. Overigens mocht ik doorlopen tot de eerst volgende stoel. Daar moest ik namelijk plaatsnemen totdat ik opgehaald werd. Het is namelijk ten strengste verboden om alleen te lopen door het Binnenhof. Dit ten opluchting van mij, met mijn pindakaas oriëntatie zou ik met gemak nog uitkomen bij de PVV kantoren!
Eenmaal binnen leken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. De kantoren van alle politieke partijen ben ik wel langsgelopen, geloof ik. Eigenlijk liep ik stiekem te dagdromen dat ik over 5 jaar ook daar mijn eigen persoonlijke kantoortje zou hebben. Met op de deurpost mijn naam en functie. Kelsey Obdeijn, adviseur Tweede Kamerleden. Klinkt het niet gaaf? Ik zag het al helemaal voor me. Eigen kantoor, eigen secretaris, eigen beveiliger. Mijn droom werd bruut onderbroken toen ik –de zoveelste- elektronisch beveiligde deur door moest voordat ik verder mocht lopen. Met mijn persoonlijke Binnenhof pas (waar helaas in koeienletters BEZOEKER op stond.. en niet mijn naam en toekomstige functie), kon ik de deur door. Niet al teveel later kwam ik in een ruimte die evenveel waarde heeft als mijn buurman’s peperdure Porsche.
Hoge witte muren met grote schilderijen, witte borstbeelden en decoraties van 15 karaats goud was hetgeen wat ik aantrof. De weg naar deze ruimte was al bijzonder rijkelijk ingevuld (lees: grote wenteltrappen met rode koninklijke kleden op de grond en diamanten kroonluchters), maar dit sloeg alles. Ik begreep ineens waarom ze mij niet alleen wilde laten lopen in het Binnenhof. Dat was vast niet omdat ik een pindakaas oriëntatie heb, besefte ik.
Overigens bleek Tweede Kamerfractielid mevr. Wiegman een heel gewone dame. Tijdens het interview wat ik afnam hamerde ze er zelfs op dat ik haar met ‘je’ mocht aanspreken. Dit kwam er bij mij overigens niet in. Ik was te druk met multitasken. Iets wat ongemakkelijk, want probeer maar eens te vragen, te schrijven en te antwoorden tijdens het lunchen. Af en toe moest ik mezelf er aan herinneren dat mijn fijngekauwde lunch weleens op haar bord terecht zou kunnen komen wanneer ik iets te enthousiast wilde reageren. Gelukkig zijn al te beschamende situaties uitgebleven. Dit tot mijn grote vreugde.
Tot slot heb ik een bijzonder bezoekje gebracht aan de Tweede Kamer. Behalve dat Esme Wiegman nog lief naar me zwaaide terwijl er 5 camera’s op haar gezicht gericht waren, was de komst van Geert Wilders in de Kamer ook erg indrukwekkend te noemen. De interesse voor Esme bleek van korte duur. Ondanks dat Wilders nog niet een woord had kunnen uitkramen, waren er al 15 camera’s op zijn wilde blonde haren gericht. Indrukwekkend was het in ieder geval wel!
Om een lang verhaal kort te maken: Geweldige ervaring opgedaan, mooie mensen ontmoet en een enorme inspiratie boost gekregen!