Pindakaas oriëntatie op het Binnenhof

Afgelopen dinsdag was het mijn D-day, P-day en B-day. En nee, dit laatste impliceert niet dat ik mijn 22e verjaardag aan het vieren was. Dinsdag leek even de hemel dichterbij te komen. Ondanks dat ik er achter ben gekomen dat grote steden niets voor mij zijn. Zoals mijn vader altijd erg wijs zegt: “Je hebt een oriëntatie van een pot pindakaas”! En ja, die beste man bleek daar nog eens gelijk in te krijgen ook. De trams die voorbij raasden waren voor mij wereldvreemd. Waar andere medestudenten op stage gaan naar Thailand, China of Moldavië, ging ik naar Den Haag. En ik geloof niet dat ik een minder uitdagende stage heb, in tegendeel zelfs.

Dus, daar stond ik dan. Als een wereldvreemde burger midden op het Binnenhof, na een regenachtige wandeltocht langs alle Haagse hoogstandjes. Mijn pindakaas oriëntatie heeft mij niet alleen gevoelsmatig 5 km om laten lopen op naaldhakken met vervelende scheef liggende klinkers als ondergrond (met alle beschamende gevolgen van dien…), nee mijn oriëntatie vond het ook vooral erg amusant om mij via de verkeerde ingang van het Binnenhof vrolijk binnen te laten wandelen. Dit resulteerde in een doorzoeking wat te vergelijken is als die van de Schiphol douane. Tas, jas en lichaam werden gecontroleerd op crimineel gerelateerde dingen. Het verbaasde me dat ik als wereldvreemde burger geen reisvisum nodig had voor Den Haag. Anders achtte ik de kans groot dat ik deze ook nog had moeten laten zien.

Meneer de beveiliger veronderstelde de kans klein dat ik met mijn 6 boterhammen en blarenpleisters een aanslag zou plegen, dus ik kreeg groen licht om door te lopen. Overigens mocht ik doorlopen tot de eerst volgende stoel. Daar moest ik namelijk plaatsnemen totdat ik opgehaald werd. Het is namelijk ten strengste verboden om alleen te lopen door het Binnenhof. Dit ten opluchting van mij, met mijn pindakaas oriëntatie zou ik met gemak nog uitkomen bij de PVV kantoren!

Eenmaal binnen leken alle puzzelstukjes in elkaar te vallen. De kantoren van alle politieke partijen ben ik wel langsgelopen, geloof ik. Eigenlijk liep ik stiekem te dagdromen dat ik over 5 jaar ook daar mijn eigen persoonlijke kantoortje zou hebben. Met op de deurpost mijn naam en functie. Kelsey Obdeijn, adviseur Tweede Kamerleden. Klinkt het niet gaaf? Ik zag het al helemaal voor me. Eigen kantoor, eigen secretaris, eigen beveiliger. Mijn droom werd bruut onderbroken toen ik –de zoveelste- elektronisch beveiligde deur door moest voordat ik verder mocht lopen. Met mijn persoonlijke Binnenhof pas (waar helaas in koeienletters BEZOEKER op stond.. en niet mijn naam en toekomstige functie), kon ik de deur door. Niet al teveel later kwam ik in een ruimte die evenveel waarde heeft als mijn buurman’s peperdure Porsche.

Hoge witte muren met grote schilderijen, witte borstbeelden en decoraties van 15 karaats goud was hetgeen wat ik aantrof. De weg naar deze ruimte was al bijzonder rijkelijk ingevuld (lees: grote wenteltrappen met rode koninklijke kleden op de grond en diamanten kroonluchters), maar dit sloeg alles. Ik begreep ineens waarom ze mij niet alleen wilde laten lopen in het Binnenhof. Dat was vast niet omdat ik een pindakaas oriëntatie heb, besefte ik.

Overigens bleek Tweede Kamerfractielid mevr. Wiegman een heel gewone dame. Tijdens het interview wat ik afnam hamerde ze er zelfs op dat ik haar met ‘je’ mocht aanspreken. Dit kwam er bij mij overigens niet in. Ik was te druk met multitasken. Iets wat ongemakkelijk, want probeer maar eens te vragen, te schrijven en te antwoorden tijdens het lunchen. Af en toe moest ik mezelf er aan herinneren dat mijn fijngekauwde lunch weleens op haar bord terecht zou kunnen komen wanneer ik iets te enthousiast wilde reageren. Gelukkig zijn al te beschamende situaties uitgebleven. Dit tot mijn grote vreugde.

Tot slot heb ik een bijzonder bezoekje gebracht aan de Tweede Kamer. Behalve dat Esme Wiegman nog lief naar me zwaaide terwijl er 5 camera’s op haar gezicht gericht waren, was de komst van Geert Wilders in de Kamer ook erg indrukwekkend te noemen. De interesse voor Esme bleek van korte duur. Ondanks dat Wilders nog niet een woord had kunnen uitkramen, waren er al 15 camera’s op zijn wilde blonde haren gericht. Indrukwekkend was het in ieder geval wel!

Om een lang verhaal kort te maken: Geweldige ervaring opgedaan, mooie mensen ontmoet en een enorme inspiratie boost gekregen!

sta·gi·air(e)

Ik heb een abonnement. Eentje die -jawel- keihard aangesmeerd is. Aangesmeerd door van die iets-te-groot-uitvallende knalrode jassen die je treft in het midden van je favoriete winkelstraat. Van die onflatteuze jassen die al opvallen vanaf 100 meter afstand. Je kent het wel; gladde praatjes, stomme vragen (“Jij bent vast al 18, hè??”) en hun irritante zielige verhaaltjes over kindjes in Afrika die geld nodig hebben.

Wonderlijk hè.. In deze fluorescerend rode jassen verschuilen zich dikwijls veel te blije, springerige meisjes met een ontzettend goed uiterlijk (om maar te zwijgen over de jongens…). Van die meisjes waarvan je denkt; die hebben vast een 5 pagina’s lange checklijst moeten doorstaan voordat ze hier mochten staan. Vraag 1: Kom je enthousiast over? Check! Vraag 2: Kun je veel praten zonder al teveel moeite? Check! Vraag 3: Kun je blijven zeuren om geld? …

Dus, sinds enkele weken ben ik in het bezit van een abonnement. En ik moet je eerlijk bekennen, vervelend vind ik het niet. Het is namelijk echt een hele hechte vriend geworden. Hij staat elke dag voor me klaar, groet mij elke ochtend vriendelijk met zijn rode kaft wanneer ik aan mijn bureau ga zitten en ik kan hem ook nog eens alles vragen. Het is dan weliswaar een behoorlijk dikke vriend, maar een echte vriend uit duizenden! Eentje die werkelijk alles weet! En nee, ik ben zeker geen recensent van het Boek van Sinterklaas.

Al word ik af en toe wel een beetje gek van hem. Zo mag ik hem alleen aanspreken op zijn achternaam, krijg ik een antwoord die uit net zoveel puntjes als letters bestaat, smijt hij met meervoudsvormen alsof het niets is en ook zwakke werkwoordsvormen blijken voor hem geen enkel punt.

Toch zou ik niet zonder hem kunnen.. Inmiddels heb ik hem al voorgesteld op het Partijbureau en ook naar Den Haag gaat hij gerust mee. Gek genoeg blijkt hij ook een heleboel broertjes te hebben, die ik overal tegen kom. Zo kwam ik laatst een hele familie tegen in de boekenwinkel, dat is gek hoor! De één natuurlijk wat dikker dan de ander, de ander weer wat specifieker dan de één.

Mijn BFF heb ik hem tot op heden nog niet genoemd, voorlopig gaat hij nog maar 4 weken mee. Na deze 4 weken sta ik niet dagelijks meer in contact met termen als gedeputeerde, Europarlementariër en waterschapsverkiezingen en staat hij niet dagelijks bloot aan mijn vragen als: “Ehh… intrinsieke waarde, wat betekent dat?”..

In ieder geval is mijn dikke maatje niet alleen heel goed in intellectuele, politieke hoogstandjes, maar lenen de wijsheden van mijn Dikke Van Dale zich ook heel goed voor Galgje! En daar ga ik nu maar eens gretig gebruik van maken 🙂 Ciao!

Staken voor een beter CAO

Mijn arme voeten. Gisteren op de BDBV geweest. Terecht vraag je je af wat deze bijzondere lettercombinatie betekent. Het impliceert in geen geval iets met Burger Debatteert Boven Verantwoording, of Bijzondere Dienst Belasting Vordering. Nee, wellicht dat dhr. Rouvoet deze wijze letters achter elkaar heeft geplakt om het tot een leuke rijmachtige brei te vormen. Deze letters staan namelijk voor Bestuurders-Dag Bestuurders-Vereniging. Tot op heden ben ik er niet achter waarom je een Bestuurders-Dag zou organiseren zonder Bestuurders-Vereniging. Lijkt mij, maar wie ben ik, dat je een Bestuurders-Vereniging nodig hebt, voor een Bestuurders-Dag te organiseren is. In ieder geval heeft het iets weg van een familiair congres. Wellicht met een iets te hoog broeder-zuster gehalte.

Al was de vertoning van Tweede Kamer fractievoorzitter dhr. Slob tijdens deze BDBV toch ook op zijn minst bloeddruk verhogend te noemen. Daar stond hij dan, 2 meter voor mijn neus met zijn perfect gekamde grijze haren en groene ogen mijn kant op gericht, ik zenuwachtig aan mijn bloesje trekkerig, het zweet klotsend onder mijn oksels. Ik probeerde met hem te praten, maar het ging niet! Mijn trillende stembanden, klamme handen en knikkende knieën stalen de show. Mijn rode en witte bloedplaatjes bleken ineens gefuseerd, mijn cellen waren niet meer dan een stelletje trampoline springende kikkerdrillen in mijn lijf. En alles wat ik dacht was; Arieeee! Arieeee!! Arieee jonge, wat goed om u te zien! Of, misschien had ik moeten zeggen; Ariee, kent u me nog? Wat trouwens imbeciel zou zijn, want waar zou hij me van moeten kennen. Of, misschien had ik gewoon moeten vragen om zijn handtekening. En een foto! Voor boven mijn bed…

Op weg naar een betere samenleving, met christelijke waarden en normen, zo luidde het centrale thema. Vol variabele workshops en lezingen van bekende en minder bekende fractieleden. Grote onderwerpen op deze enige echt BDBV waren natuurlijk de omstreden bezuinigingen, onze nieuwe partijvoorzitster Janneke Louisa en de (toekomstige) val van het kabinet. Al is dat laatste net zo omstreden als het eerste, als je het mij vraagt. Ondertussen liep de catering (o.a. ik!) de voeten uit het lijf. Waar dhr. Slob en dhr. Voordewind een mooie lezing gaven over de Wet Werken naar Vermogen, stond ik mijn pijnlijke, opgesloten voetjes liefkozende woordjes toe te spreken..

Na deze 10 uur durende werkdag bleek ik niet alleen mijn hersens te hebben overspoeld met informatie over de AWBZ en over de gemeenteraadsverkiezingen van 2014, ook mijn zweetklieren en mijn voeten bleken ineens meer te eisen dan mijn uurloon waard was.

Ik ga gewoon een rechtvaardiger cao vragen! Mijn voeten staken voor een beter cao. Zal dat wat zijn? Ik blijf gewoon op mijn plekkie zitten, doe mijn ding en kan meteen de theorie inzetten over de Wet Werken naar Vermogen. Welk vermogen? Het vermogen om te blijven zitten voor mijn bureau van 9 tot 5. Ik begrijp ineens waar kantoorwerk vandaan komt. Kantoormensen zijn mensen die non-stop actie voeren voor een rechtvaardiger cao! Vanaf vandaag ben ik één van hen; ik stem voor!